พ่อแม่ต้องใช้เวลาอยู่กับลูกๆ ให้ได้มากที่ในยามที่ลูกๆ ต้องการพ่อแม่ เมื่อลูกโตขึ้นแล้ว ลูกก็จะไม่ใส่ใจพ่อแม่แล้วเช่นกัน
รีบใส่ใจลูกในตอนที่เขาต้องการก่อนจะเสียดายในภายหลัง
ลูกนั้นเราจะมีเวลากับเขามากที่สุดก็เพียงระยะ 10 ปีแรกเท่านั้นเอง
พอหลังจากนั้นเวลาที่จะได้อยู่ด้วยกันจะเริ่มลดลง
ซึ่งในปีแรกนั้นเราจะได้อุ้ ม ลู กนอน 6 เดือนแรกแล้วพอจากนั้น “ลูกจะนอนได้เอง”
เวลาในการอุ้ ม ลู กก็มีแค่ 1 ปีเท่านั้น เพราะว่า…หลังจากนั้น “เขาก็เดินได้เอง”
เราก็มีเวลาในกอด เล่นกับลูกได้เพียง 2 ปีเท่านั้น พอหลังจากนั้น “เขาก็ไม่ยอมให้กอดนานๆ”
แล้วเราก็จะมีเวลาพูดให้ลูกฟังเพียงแค่ 3 ปีแรกเท่านั้นเพราะ… หลังจากนั้น “เขาจะเริ่มไม่ฟังเราแล้ว”
เรามีเวลาอยู่กับลูกตลอดเพียง 10 ปีเท่านั้นเอง เพราะ…หลังจากนั้น “เขาจะไม่ยอมอยู่บ้านกับเราแล้ว”
และอย ากจะอยู่กับเพื่อนมากกว่า เราก็จะดูแลลูกได้อย่ างดีที่สุดก็เพียง 15 ปีแรกเท่านั้นเอง
เพราะ…หลังจากนั้น “เขาก็ไม่อย ากให้เราดูแล เขาเองก็มีชีวิตของเขา”
และบางคนก็สามารถดูแลตัวเองได้แล้วไม่อย ากจะเป็นภาระของใคร
ลูกเองเขาก็ต้องการจะมีใช้ชีวิตของเขา มีแบบแผนชีวิตของตัวเอง หลังจากนั้น “เราอาจจะไม่ได้เจอลูกเลย”
เวลาอาจจะไม่ตรงกันแล้ว เวลาของใครสักคนก็หมดลงเหมือนกัน
ในวันที่ลูกยังอยู่กับเราก็ควรจะใช้เวลาอยู่กับลูกค้าให้คุ้ม
พอเขาโตแล้ว เขามีครอบครัว มีภาระหน้าที่ มีเป้าหมาย มีความฝันเป็นของตัวเอง
เขาเริ่มทำงานและเริ่มมีเวลาน้อยลงแล้ว วันนั้นมันมาถึงแน่นอนก็อย่าได้ยึดติดอะไร เพราะ… นั่น “มันชีวิตเขา”
คุณเองก็มีชีวิตของคุณไม่ควรจะวางความคาดหวังอะไรไว้กับลูก เพราะ… ถ้าคุณรักลูก
“คุณจะไม่เอาภาระเอาความคาดหวังอะไรของตัวเองไปให้เขาแบก”
ในช่วงเวลาที่ตั้งแต่แรกเกิดไปจนถึง 15 ปี
เรายังอยู่กับเขาได้เต็มที่ก็จงกอบโกยช่วงเวลานั้นไว้ให้ดี
เรียบเรียงโดย คิดกลับด้าน
ขอบคุณบทความ : k r u s tory.com
