คำสอนของ “อาแป๊ะโรงสี” อย่าคิดว่าบินสูงจะไม่มีวันร่วง ชีวิตใหญ่ได้ก็เล็กได้ รวยได้ก็จนได้ (อยๅกค้าขายร่ำรวยต้องอ่าน)

ลื้ออย่าคิดว่า..บินสูงแล้วจะไม่มีวันร่วงลงมา แม้แต่นกที่บินได้สูงที่สุดในโลก

ก็ยังต้องลงมาแ ต ะพื้นเพื่อนอนหลับพักผ่อน

ลื้ออย่ามองข้ามคนที่ด้ อ ย กว่า เพราะหลงคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่กว่า

อย่ามองข้ามผู้ค้ารายเล็กๆ และมองไม่เห็นคุณค่าของพวกเขา

เพราะไม่แน่วันหนึ่งเขาอาจเป็นผู้ค้ารายใหญ่ของเราก็เป็นได้

อย่าหลงตัวเองว่ายิ่งใหญ่ อยู่เหยือคนอื่น จงจำไว้คนที่มีเงินนั้นหลายคนไม่ได้มีมาตั้งแต่กำเนิด

ลื้ออย่ามั วคิดว่าฉันมีเงิน ใช้เงินได้อย่างฟุ่ มเฟื อย

สักวันเงินเพียงร้อยบาทอาจมีค่ามากมายในวันที่ไม่มีก็ได้

ลื้ออย่ามั วคิดว่าอายุเรายังน้อย เรายังไหว ไม่มีวันไม่สบาย

ทำงานหามรุ่งหามค่ำยังไงก็ยังไหว แต่ถ้าไม่สบายเมื่อไร กำไรมากแค่ไหนก็ไม่คุ้มค่า

ลื้อเคยอ่ านนิทาน เรื่อง “ขอนไม้กับทองคำไหม?”

ขอนไม้นั้นแทบไม่มีค่าอะไรเลยหากเปรียบเทียบกับทองคำ แต่ถ้าในเวลาที่ลื้อตะเกียกตะกาย

เพราะกำลังจะหายไปน้ำ ลื้อกลับต้องการขอนไม้ที่ไม่มีค่าอะไรมากกว่าทองคำ

ผู้ค้าก็เช่นกัน บางคนเป็นรายเล็ก ซื้อของทีละชิ้นสองชิ้น

หากวันหนึ่งผู้ค้ารายใหญ่ไม่ไหว เหลือแต่ผู้ค้ารายเล็กคนที่ซื้อขายกันประจำนี่แหละ

ที่ลื้อจะต้องการและนึกถึงเป็นคนแรกๆ

เวลาที่ต้องเจอกับ วิ ก ฤต ลูกค้ารายย่อยก็เหมือนกับขอนไม้ที่คอยช่วยให้ลื้อผ่านพ้ นไปได้

ฉะนั้น อย่ามองข้ามความสำคัญลูกค้าแต่ละแบบ

ลูกค้าทุกคนมีความหมายทั้งนั้น ไม่ควรตัดความสัมพันธ์เพียงเพราะเป็นลูกค้ารายเล็ก

นกกินหนอนเป็นอาหาร แต่พอ.. นก ต ๅ ย แล้วกลับถูกหนอนกิน อย่าประม า ท

ชีวิตมีความไม่เที่ยงเป็นแก่นแท้ สั ง ข ารไม่เลือกอายุ.. และ ไม่แ ย แ ส ว่าเจ้าจะเป็นใคร

ลื้อจงจำไว้ให้ดีไม่มีอะไรแน่นอนในชีวิตใหญ่ได้ก็เล็กได้ รวยได้ก็จนได้

แข็งแร งได้ก็ป่ ว ยได้ เกิ ดได้ลื้อก็ต้อง ต ๅ ย ได้เช่นกัน

เตือนสติตัวเองไม่ให้หลงระเริงไปกับความสำเร็จ หรือ ร้ องไ ห้ฟูมฟ ายจนเกินไปกับความล้ มเ ห ลว

เตือนตัวเองว่าเก่งได้ แต่อย่ากร่ าง

รู้รับฟัง ไม่ใช่พล่ ามเป็นน้ำไหล

อย่าหลงตน ให้คนอื่นเขาเหนื่ อยใจ

เจอบันได ถ้าขึ้นได้ ต้องลงเป็น..

ขอบคุณ : ฮวงจุ้ยเศรษฐี