ถ้ามีลูก จงสอนเขาให้รู้จักความลำบ ากบ้าง แม้เราจะรวยแล้วก็ตาม
แต่จงสั่งสอน อบรมเขาว่าเม็ดเงินที่หามา กว่าจะได้แต่ละบาท
เราต้องแลกด้วยอะไรมาบ้าง ทั้งแร ง งาน ทั้งเวลา ทั้งความคิด
จงสอนให้ลูกรู้จักหาเงินด้วยตัวเองบ้าง
หากเขาอย ากได้อะไร จงบอกให้เขาเก็บเงินค่าขนม ประหยัด
อดออมเพื่อซื้อเองบ้าง เพราะอะไรที่เขาซื้อด้วยตัวเอง
จะทำให้เขาเห็นคุณค่าของเงินมากขึ้น
วันนี้เรามีตัวอย่างบทความดีๆ เป็นเรื่องราวของครอบครัวบ้านหลังติดกัน ที่สอนลูกแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
บ้านหลังแรก “ขายอาหารตามสั่ง”
บ้านอีกหลังติดกัน “ให้เช่าวีดีโอ”
บ้านอาหารตามสั่งมีลูกคนนึง
บ้านให้เช่าวีดีโอ ก็มีลูกรุ่นราวคราวเดียวกัน
หลังเลิ กเรียน ลูกบ้านตามสั่ง จะมาช่วยแม่ขายอาหาร เก็บจาน เสริฟอาหาร ให้ลูกค้าถึง 3 ทุ่มทุกวัน
บ้านให้เช่าวีดีโอ ลูกนั่งเล่นเกมส์อยู่ชั้นสอง เวลาหิวขาว ตะโกนลงมา
สั่งให้ป๊ะป๋าไปซื้อข้าวร้านติดกันมาให้ถึงห้อง
ลูกร้านตามสั่ง อย ากได้ มอร์ไซค์ จะขับไปโรงเรียน กว่าจะได้ ปาเข้าไป ม.6เทอมสุดท้าย
เพราะแม่ ให้ค่าแรงวันละ100ที่ช่วยงานที่ร้าน อีก40 ให้ค่าขนมไปโรงเรียน อย ากได้เก็บเงินซื้อเอา
ลูกร้านวีดีโอ โทรศัพท์ วั น ทู ค อล ออกมาใหม่ๆ
แค่ขอแม่ให้ซื้อเขาก็มีถือไปโรงเรียนคนแรก (มีก่อนครูด้วยซ้ำ)
ลูกร้านตามสั่ง เสาร์อาทิตย์ ต้องไปตลาดแทนพ่อ ไปซื้อของด้วยตัวเอง มาที่ร้าน
ลูกร้านวิดีโอ เสาร์อาทิตย์หยิบเงินในเก๊ะ
ไปดูหนังเดินห้างกับเพื่อน
วันนึง สองบ้านไปทอดผ้าป่าต่างจังหวัด
ขากลับพ่อแม่ทั้งสองคน ร ถ ค ว่ำ เ สี ย ชี วิ ต
ลูกร้านตามสั่ง เรียนจบ ม.6ได้ ใช้มอร์ไซค์
ที่หามาจากค่าแรงตัวเอง ไปตลาด ซื้อของมาขายเปิดร้านตามสั่งเลี้ยงน้อง
ลูกร้านวิดีโอ จบ ม.6ได้ ใช้เงินที่พ่อแม่ทิ้งไว้จนหมด
ในไม่กี่ปี สุดท้ายบอกขายตึก
ลูกร้านตามสั่ง เห็นลูกร้านวีดีโอติดป้ายขายตึก
เขาเอากำไรและเงินเก็บของพ่อแม่ ไปซื้อตึกติดกันไว้
ลูกร้านวีดีโอ ได้เงินไปหลายล้าน ผลาญจนสนุก
ลูกร้านตามสั่ง ทุบผนังให้เป็นร้านเดียวกัน
ขย ายโต๊ะ มากขึ้น ทำให้ลูกค้ามากขึ้น ขายดีกว่าเดิม
ไม่กี่ปีลูกร้านตามสั่งมีชีวิตดีขึ้น เพราะขายของดี
ส่วนลูกร้านวีดีโอ ใช้เงินหมดจนต้องไปรับจ้าง
คนนึงเคยสุขสบายไปลำบ าก
จากคนเคยลำบ าก กลายเป็นสุขสบาย
คนนึงเคยอย ากได้ทุกอย่ าง แค่เพียงชี้นิ้ว
อีกคนกว่าจะได้อะไรมา ต้องทำและสร้างมันด้วยตัวเอง
สุดท้าย หลังจากพ่อแม่จากไป แต่ละคนก็มีชีวิตตามที่พ่อแม่เลี้ยงมา
“ทนเห็นลูกลำบ ากวันนี้ไม่ได้”
“ก็อย่ าหวังว่าลูกจะสบายในวันที่คุณจากลา..”
ตร าบใดที่เรามีอายุไม่ถึงพันปี
